Cenazede Etli Pide

İnter­ne­te düşen haber aynen şöyle: "Ce­na­ze­ler­de ta­zi­ye­ye ge­len­le­re pide da­ğı­tıl­ma­sı­nın bit'at ol­du­ğu, mut­la­ka kal­dı­rıl­ma­sı ge­rek­ti­ği, yet­ki­li­le­rin bu ko­nu­ya el at­ma­la­rı vaiz ve hut­be­ler­de hal­kın bi­linç­len­di­ril­me­si is­te­ni­yor.

Araş­tır­dı­ğı­mız tüm fıkıh ki­tap­la­rın­da ce­na­ze­ye ka­tı­lan­la­ra, ce­na­ze evi­nin ik­ram­da bu­lu­nu­lur diye bir hüküm geç­mi­yor. Adı üs­tün­de acılı, üzün­tü­lü bir gün. 

Böyle olun­ca da, tüm fıkıh ki­tap­la­rı bir ha­dis­ten bah­se­di­yor. O da şöy­le­dir: "Ce­na­ze def­ne­dil­dik­ten sonra öle­nin ya­kın­la­rı­na ta­zi­ye de (baş­sağ­lı­ğı) bu­lu­nup güzel söz­ler­le te­sel­li edil­me­si MÜS­TE­HAK­TIR."

Yine pey­gam­ber efen­di­miz özel­lik­le ilk günde ce­na­ze evine yemek gö­tü­rül­me­si­ni tav­si­ye et­miş­tir. 

Ölü ya­kın­la­rı­nın ge­len­le­ri­ne yemek ikram et­me­si­nin MEK­RUH ol­du­ğu tüm hadis ki­tap­la­rın­da geç­mek­te­dir.

Durum bu kadar açık­ken ta­zi­ye­ye ge­len­le­re pide ik­ra­mı­nın ne­re­den gel­di­ği meç­hul. Bun­lar top­lu­ma örf ve adet ola­rak yer­leş­miş­tir. Her böl­ge­nin örf ve adeti de ayrı ay­rı­dır.

Dü­şü­nün bir kere ce­na­ze evi fa­kir­de olsa, top­lum bas­kı­sın­dan kor­kul­du­ğu için ölüye eksik görev ya­pıl­ma­sın­dan en­di­şe du­yu­la­ca­ğın­dan bu adeti ye­ri­ne ge­tir­mek­te­dir­ler. Ya­pıl­ma­dı­ğı tak­dir­de kı­nan­mak­tan kork­mak­ta­dır­lar.

Muğla'da bir ya­kı­nı­mın ce­na­ze­si ol­muş­tu. Kabir dö­nü­şü be­le­di­ye ta­zi­ye­ye ge­len­le­re pide ve pilav da­ğıt­mış­tı. Be­le­di­ye kendi rek­la­mı­nı ya­par­ken, ce­na­ze evini de bir mik­tar ra­hat­lat­mış­tı. Be­le­di­ye­nin de ver­me­si­ne gerek yok.

104 ya­şın­da vefat eden, Kaf­kas cep­he­sin­de Rus­lar­la sa­va­şan ve esir düşen bir bü­yü­ğü­müz ce­na­ze­de da­ğı­tı­lan helva ek­me­ğe pek kı­zar­dı. Her soh­be­tin­de de bunu tek­rar­lar­dı. Ha­nı­mı ken­di­sin­den önce vefat et­miş­ti. Ben yıl­lar­ca helva ek­me­ğe karşı çık­tım ama, rah­met­li helva ek­me­ği pek se­ver­di. Alın­da ta­zi­ye­ye ge­len­le­re da­ğı­tın de­miş­ti.

Belli ki o da helva ek­me­ğe karşı ol­ma­sı­na rağ­men top­lum bas­kı­sın­dan kork­muş­tu. Şimdi ki da­ğı­tı­lan pi­de­den önce ta­zi­ye­ye ge­len­le­re çey­rek ekmek ara­sı­na helva ko­nu­lur, ikram edi­lir­di.

Bi­rin­den bah­se­der­ken de, onun öl­dü­ğü an­lat­mak için 'Onun helva ek­me­ği­ni yedik' der­ler­di.

Her ne kadar BİT'AT dense de, MEK­RUH dense de, dinde yeri ol­ma­sa da, her­kes karşı çıksa da top­lum bas­kı­sın­dan (kı­na­ma­sın­dan, de­di­ko­du­sun­dan) kor­kul­du­ğu için bunu ya­sak­la­mak, önüne geç­mek müm­kün ol­ma­ya­cak­tır. Bu­ra­da asıl görev müf­tü­lük­le­re dü­şü­yor. Va­iz­ler­de an­lat­ma­nın ya­nın­da ce­na­ze na­ma­zı kı­lı­nan me­ka­na "Ta­zi­ye­de pide da­ğıt­mak mek­ruh­tur" pan­kar­tı asıl­sa bu iş biter.

Gelen mi­sa­fir­le­re ikram mutlu, se­vinç­li gün­ler­de olur. Me­se­la düğün ye­me­ği güzel bir adet­tir. Oysa ce­na­ze sa­hi­bi kayıp ve acısı içe­ri­sin­de düğün ye­me­ği gibi mi­sa­fir­le­ri­ni mi ağır­la­sın? Muh­tar­lar­da kendi böl­ge­sin­de olan ce­na­ze evine tel­kin­de bu­lun­ma­lı­dır. Öyle veya böyle mut­la­ka bunun önüne ge­çil­me­li­dir.

Bun­dan en çok fakir aile­ler mutlu ola­cak­tır.